1 Σε κάθε περίπτωση αυξημένης συγκέντρωσης P ορού θα πρέπει να αποκλείονται καταστάσεις που προκαλούν ψευδο-υπερφωσφαταιμία, επηρεάζοντας τις μετρήσεις μια συγκεκριμένης τεχνικής, όπως: αυξημένη συγκέντρωση σφαιρινών (πολλπαλό μυέλωμα, μονοκλωνική γ-πάθεια, μακροσφαιριναιμία Waldenstrom), υπερχολερυθριναιμία, υπερλιπιδαιμία, αιμόλυση-αιμολυτική αναιμία, αιμοσυμπύκνωση (πχ διάρροιες).
2 Στη διαταραχή αυτή υπάρχει τάση του P να σχηματίζει σύμπλοκα με το Ca και η επακόλουθη υπασβεστιαιμία φαίνεται ότι αντιρροπείται από την αυξημένη συγκέντρωση καλσιτριόλης. Τα συμπλέγματα P–Ca εναποτίθενται στο δέρμα και στους υποδόριους ιστούς. Ο διαιτητικός περιορισμός της λήψης P και τα αντιόξινα μπορεί να ελαττώσουν σημαντικά τις εναποθέσεις συμπλόκων. Σε αντίθετη περίπτωση, η αύξηση της αποβολής του P από τους νεφρούς μπορεί να είναι αποτελεσματική με τη χορήγηση ακεταζολαμίδης.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ
1. Hurst FP, et al. Association of oral sodium phosphate purgative use with acute kidney injury. J Am Soc Nephrol 2007; 18:3192.
2. Mordes JP, et al. Excess magnesium. Pharmacol Rev 1977; 29:273.
3. Epstein M, et al. Proton-pump inhibitors and hypomagnesemic hypoparathyroidism. N Engl J Med 2006; 355:1834.
4. Murer H. Cellular mechanisms in proximal tubular Pi reabsorption: Some answers and more questions. J Am Soc Nephrol 1992; 2:1649.