1 Το 80% των επινεφριδιακών τυχαιωμάτων είναι μη λειτουργικές μάζες (αδένωμα, κύστη, γαγγλιονεύρωμα, μυελολίπωμα), το 9% εκκρίνουν κορτιζόλη και προκαλούν κλινικό ή υποκλινικό σύνδρομο Cushing, το 4% είναι φαιοχρωμοκυτώματα (λιγότερα από τα μισά προκαλούν υπέρταση) και το 2% είναι αλδοστερονώματα. Οι κακοήθειες είναι σπάνιες, αλλά έχουν αυξημένη συχνότητα (25%) σε τυχαιώματα>6cm.
2 Τα αδενώματα προσλαμβάνουν και αποβάλλουν γρήγορα το σκιαγραφικό, ενώ οι μεταστάσεις παρουσιάζουν παρατεταμένη κατακράτηση σκιαγραφικού.
3 Ενώ οι κακοήθεις βλάβες παρουσιάζουν γρήγορη και μεγάλη ενίσχυση (λόγω νεοαγγείωσης) και αργό wash out (κατακράτηση του γαδολίνιου εντός της μάζας).
4 Τα αδενώματα έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε λίπος, ενώ οι κακοήθεις βλάβες σε νερό (αυτή η διαφορά δεν διακρίνεται εύκολα στη CT). Οι τομές λαμβάνονται σε δύο ακολουθίες: η πρώτη (εκτός φάσεως) ακολουθία λαμβάνεται με κράτημα της αναπνοής και διαρκεί 2sec και η δεύτερη διαρκεί 4-5sec. Στις ακολουθίες εκτός φάσεως, η βλάβη που περιέχει λίπος (αδένωμα) απεικονίζεται μαύρη.
5 Οι μεταστάσεις στα επινεφρίδια στην MRI παρουσιάζονται ισόπυκνες ή ελαφρά υπόπυκνες σε σχέση με το ήπαρ στις Τ1 ακολουθίες και με ενδιάμεσης ή υψηλής έντασης σήμα στις Τ2 ακολουθίες, λόγω αυξημένης περιεκτικότητας σε νερό.
6 Αφού έχει αποκλειστεί η διάγνωση του φαιοχρωμοκυττώματος (με φυσιολογικές συγκεντρώσεις ούρων 24ώρου κατεχολαμινών και μετανεφρινών ή ελεύθερων μετανεφρινών πλάσματος), ο ασθενής μπορεί να υποβληθεί σε παρακέντηση με λεπτή βελόνα (FNAC) για την ανεύρεση της πρωτοπαθούς εστίας. Η FNAC δεν μπορεί να διαφοροδιαγνώσει καλοήθη μάζα επινεφριδίου από καρκίνωμα. Οι συχνότερες κακοήθειες που μεθίστανται στα επινεφρίδια είναι: καρκίνος πνεύμονα, γαστρεντερικού, νεφρού, μαστού, ωοθήκης, μελάνωμα. Αν η πρωτοπαθής εστία είναι γνωστή, η FNAC θα αποκαλύψει τις μεταστάσεις στο επινεφρίδιο σε ποσοστό 33%, ενώ αν δεν είναι γνωστή, σε ποσοστό 5-9%.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ
1. Mantero F, et al. A survey on adrenal incidentaloma in Italy. Study Group on Adrenal Tumors of the Italian Society of Endocrinology. J Clin Endocrinol Metab 2000; 85:637.
2. Mansmann G, et al. The clinically inapparent adrenal mass: update in diagnosis and management. Endocr Rev 2004; 25:309.
3. Dunnick NR, et al. Adrenal radiology: distinguishing benign from malignant adrenal masses. AJR Am J Roentgenol 1996; 167:861.
4. Mayo-Smith WW, et al. Characterization of adrenal masses (<5 cm) by use of chemical shift MR imaging: observer performance versus quantitative measures. AJR Am J Roentgenol 1995; 165:91.